Roman Brandstaetter napisał piękny epigramat o przemijaniu. Być może nie przytoczę go dosłownie, ale było to coś takiego: „Panta rhei. Powiedział filozof, stojąc na moście i plując w nurty rzeki”. Co przypomina mi łacińską dewizę, często przywoływaną w nawiązaniu do wizyty Ojca Świętego Jana Pawła II w Wadowicach, a mianowicie tempus fugit, aeternitas manet (czas ucieka, wieczność pozostaje).
O Adwencie już dawno zapomnieliśmy, nawet o postanowieniach noworocznych zapomnieliśmy! A tu wielkimi krokami nadchodzi kolejny Wielki Post. A my stoimy i patrzymy w kalendarz i liczymy mijające dni. Albo i nie liczymy, jedynie stoimy a panta rhei i ten tempus fugit.
Wszystko płynie, czas ucieka, a co z nami? Czy niesie nas nurt rzeki życia?
Czy stoimy jak na peronie i patrzymy, jak uciekają nam kolejne pociągi do…?
Czas pomyśleć bardziej po naszemu, po Bożemu i po ignacjańsku: „nie liczę godzin i lat, to życie mija nie ja!”. A żeby nam łatwiej się wiosłowało po nurtach burzliwych, żeby mieć się czego trzymać, Najwyższy w swojej dobroci szykuje nam kolejną Zdrapkę Wielkopostną. Ona nas zatrzyma, ona nam pokaże, co mija, pokaże, co warto puścić z prądem, a co zatrzymać.
A najważniejsze – pokaże nam, gdzie jesteśmy na naszej drodze do Pana. Wieczność czeka, a w wieczności najwspanialsze spotkania naszego życia! Jeśli mamy liczyć, to nie liczmy wstecz. Zacznijmy z ogromną radością i podekscytowaniem odliczać dni do finału kolejnej Zdrapki!